Dag beste vrienden.
Ik had vrijdag om 17u45 een telefoontje van Leuven,het was de professor en zei dat er 2 longen in aanbieding waren.Ik wist niet wat ik hoorde en zei ik kom eraan,had mijn lieve schat opgebeld want die was even bij zijn moeder en het lukte niet voor de eerste keer kon hem niet bereiken.Toen probeerde ik de 2de keer en ik had hem aan de lijn die had zich even verschrokken en zei ik kom direct.Dus we vertrokken naar Leuven vol spanning want ik was echt zenuwachtig.We hadden ons via spoed gemeld,en moest nog eerst foto's van mijn longen maken en dan naar boven voor de voorbereiding.Er ging van alles door mijn hoofd op dat moment,kreeg een hele uitleg over de voorbereiding de verpleegster was heel lief en begripvol.Ondertussen was mijn dochter en mijn zus ook al onderweg naar het ziekenhuis.Na een tijdje was ik volledig klaar voor mijn transplantatie,hoe langer ik moest wachten hoe meer zenuwen ik had terwijl ik zoveel familie om mij had voor mij te steunen.Ik zat echt met schrik en dacht wat gaat er toch allemaal gebeuren met mij,van de ene kant was ik heel blij en de andere had ik echt schrik.We waren plannen aan het maken van als ik getransplanteerd ben dan ga ik dit doen en dat doen.........enz.........Om 10uur kwamen ze mij halen voor naar de ok te gaan en dacht van ojeeeeee nu is het zover,had mijn zus nog een knuffel gegeven effe afscheid genomen van de rest van de familie.Mijn lieve man en dochter mochten onder mee wachten dat vond ik fijn,daar zaten we dan vol spanning en denken dat het een goede donor is.Maar na een paar uur kwamen ze zeggen dat deze transplantatie niet doorging.Ja ik was even verslagen,het was gene goede donor voor mij dikke shit dacht ik toen.Maar ja de volgende keer beter hè,ik mag niet opgeven ik moet verder en wil dat ook heb geen andere keuze,was wel wat verdrietig een tijdje maar dat gaat over.Nu maar wachten op een volgende oproep.