Hoi Hoi allemaal,

Hier ben ik dan weer.
Mama is ondertussen mogen verhuizen naar Medium Care.
Hierna mag ze pas naar een gewone afdeling.
Ze doet het heel goed!
Elke dag steeds beter en beter!
Heel veel groetjes


Brenda

Hoi hoi allemaal,

Ik ga vanavond weer naar mama toe,dus kan jullie dan weer verslag uitbrengen van hoe het met haar gaat. Ik ga zeker en vast zeggen dat jullie haar steunen hier!
Als er iemand iets wilt vragen van adres mag die steeds mailen naar brenda.es1988@gmail.com.
Omdat ik hier niet op de berichtjes persoonlijk kan antwoorden zo te zien.
Ik hoop dat ze het nog steeds goed doet,en ik vanavond hier heel goed nieuws kan neer typen.
Maar mijn mama is een hele sterke vrouw.

Heel veel groetjes Brenda

Getransplanteert!

Hallo allemaal,

Ik ben de dochter van Christel.
En wou hier even komen vertellen dat mijn mama getransplanteerd is.
Ze ligt momenteel nog op Intensive Care maar ze doet dat goed!
Af en toe heeft ze een mindere dag. Maar we moeten positief blijven.
Ik ga blij zijn als ze eens thuis is en volledig herstelt is. Ze aan haar nieuwe leven kan beginnen.
Moet een zalig gevoel zijn voor haar!

Ik hou jullie op de hoogte alvast!

Groetjes Brenda

MA VIE ALAIN BARRIÈRE

Dag beste vrienden.
Ik had vrijdag om 17u45 een telefoontje van Leuven,het was de professor en zei dat er 2 longen in aanbieding waren.Ik wist niet wat ik hoorde en zei ik kom eraan,had mijn lieve schat opgebeld want die was even bij zijn moeder en het lukte niet voor de eerste keer kon hem niet bereiken.Toen probeerde ik de 2de keer en ik had hem aan de lijn die had zich even verschrokken en zei ik kom direct.Dus we vertrokken naar Leuven vol spanning want ik was echt zenuwachtig.We hadden ons via spoed gemeld,en moest nog eerst foto's van mijn longen maken en dan naar boven voor de voorbereiding.Er ging van alles door mijn hoofd op dat moment,kreeg een hele uitleg over de voorbereiding de verpleegster was heel lief en begripvol.Ondertussen was mijn dochter en mijn zus ook al onderweg naar het ziekenhuis.Na een tijdje was ik volledig klaar voor mijn transplantatie,hoe langer ik moest wachten hoe meer zenuwen ik had terwijl ik zoveel familie om mij had voor mij te steunen.Ik zat echt met schrik en dacht wat gaat er toch allemaal gebeuren met mij,van de ene kant was ik heel blij en de andere had ik echt schrik.We waren plannen aan het maken van als ik getransplanteerd ben dan ga ik dit doen en dat doen.........enz.........Om 10uur kwamen ze mij halen voor naar de ok te gaan en dacht van ojeeeeee nu is het zover,had mijn zus nog een knuffel gegeven effe afscheid genomen van de rest van de familie.Mijn lieve man en dochter mochten onder mee wachten dat vond ik fijn,daar zaten we dan vol spanning en denken dat het een goede donor is.Maar na een paar uur kwamen ze zeggen dat deze transplantatie niet doorging.Ja ik was even verslagen,het was gene goede donor voor mij dikke shit dacht ik toen.Maar ja de volgende keer beter hè,ik mag niet opgeven ik moet verder en wil dat ook heb geen andere keuze,was wel wat verdrietig een tijdje maar dat gaat over.Nu maar wachten op een volgende oproep.

Hoi
Mensen die mijn artikel gelezen hebben in de Dag Allemaal kunnen reageren op mijn FACEBOOK.
Ik dank jullie allen.

Hoi, vrienden.
Ja ik sta nu 1jaar op de lijst,dat jaar is nog goed voorbij gegaan.En ik ga nog altijd 3xper week revalideren in Leuven.Dat vind ik nog altijd tof ook al gaat het minder met de oefeningen,er zijn al een aantal vrienden getransplanteerd en maken het goed,wat ik ontzettend leuk vind.
Het spijtige is dat ik met dit mooie weer nog zoveel wil doen,maar ik kan het niet meer.Mijn krachten nemen meer en meer af soms vind ik dat echt erg en maak ik mij boos.Maar ik mag niet opgeven,door mijn vrienden en familie ga ik ervoor.Maar ik mis heel veel dingen wat ik niet meer kan en hoop dat mensen beseffen wat eigenlijk echt ziek zijn is.Want van kleine dingen genieten is ook soms mooi,daar staan de meeste mensen niet bij stil.Ik weet èèn ding als ik getransplanteerd ben ga ik zoveel ik kan en mag GENIETEN.Het is niet veel wat ik nu verteld heb maar jullie hebben toch iets gehoord van mij.
Groetjes Christel.

Vijftienjarig bestaan van Halo voor longtransplantaties.

Hier zijn enkele foto's van die dag.
Het was te doen in het U.Z Leuven.

Echte vrienden zijn er niet voor even,die zijn ervoor je hele leven.
Daar ben ik niet zo zeker van dat geloof ik niet meer,als je ze echt nodig heb zie je ze niet.Dat is mijn ervaring sinds ik ziek ben.Zie of hoor ik niemand zelfs nog geen telefoontje of sms van hoe gaat het met je of hoe voel je je,die begrijpen niet eens dat je ook wel wilt praten of je eens wilt uithuilen of gewoon een luisterend oor.Ze laten je gewoon vallen en denken wat een geluk heb ik dat niet,spijtig dat ik er zo moet over oordelen maar zo gaat het echt.Terwijl ik altijd klaarstond voor vrienden en familie erg vind ik dat heel erg.Heb ze nu wel leren kennen ik weet wat mij nu te wachten staat als je iemand nodig heb ALLEEN je pijn en verdriet verwerken.Mijn toestand begint nu ook wel wat achteruit te gaan er zijn dingen die ik minder en minder aankan.Met oudjaar most ik nog bepaalde testen doen in Leuven,daar kreeg ik te horen waarom ik mijn gsm niet opnam.Omdat enkele dagen ervoor een donor was voor mij,we hebben hier thuis helemaal niks gehoord bij mijn dochter zelfs ook niet er stond ook niet op oproep gemist niks helemaal niks.We waren er helemaal niet goed van ik was er kapot van op dat moment hate ik iedereen heb dagen gehuild.En ik voelde me schuldig en voelde me heel alleen op dat moment.die dag zijn we een telefoon gaan kopen en hebben nu terug vaste lijn.Laat ze nu maar bellen........