Echte vrienden zijn er niet voor even,die zijn ervoor je hele leven.
Daar ben ik niet zo zeker van dat geloof ik niet meer,als je ze echt nodig heb zie je ze niet.Dat is mijn ervaring sinds ik ziek ben.Zie of hoor ik niemand zelfs nog geen telefoontje of sms van hoe gaat het met je of hoe voel je je,die begrijpen niet eens dat je ook wel wilt praten of je eens wilt uithuilen of gewoon een luisterend oor.Ze laten je gewoon vallen en denken wat een geluk heb ik dat niet,spijtig dat ik er zo moet over oordelen maar zo gaat het echt.Terwijl ik altijd klaarstond voor vrienden en familie erg vind ik dat heel erg.Heb ze nu wel leren kennen ik weet wat mij nu te wachten staat als je iemand nodig heb ALLEEN je pijn en verdriet verwerken.Mijn toestand begint nu ook wel wat achteruit te gaan er zijn dingen die ik minder en minder aankan.Met oudjaar most ik nog bepaalde testen doen in Leuven,daar kreeg ik te horen waarom ik mijn gsm niet opnam.Omdat enkele dagen ervoor een donor was voor mij,we hebben hier thuis helemaal niks gehoord bij mijn dochter zelfs ook niet er stond ook niet op oproep gemist niks helemaal niks.We waren er helemaal niet goed van ik was er kapot van op dat moment hate ik iedereen heb dagen gehuild.En ik voelde me schuldig en voelde me heel alleen op dat moment.die dag zijn we een telefoon gaan kopen en hebben nu terug vaste lijn.Laat ze nu maar bellen........